In de afgelopen tijd heb ik al veel mensen blij gemaakt met een mooie tastbare herinnering in de vorm van een kussen of plaid. Sinds een paar maanden weet ik dat mijn eigen moeder ongeneeslijk ziek is en wordt het maken van een tastbare herinnering wel heel persoonlijk.
De komende tijd zal ik hierdoor meer tijd met haar doorbrengen dan voorheen. Het was altijd zo “gewoon” dat ze er was, maar ineens wordt het nooit meer gewoon. Tijdens een gesprek met een uitvaartconsulent gaf ze aan dat ze geen wit satijn aan de binnenkant van haar kist wil, maar dat ze haar eigen kleedje wel mee zou nemen. Mijn moeder heeft het namelijk altijd koud en sinds ze ziek is en sterk vermagerd, is dit nog erger.
Nu ben ik dat “kleedje” voor haar aan het maken met stof van kleding van haarzelf, haar man, kinderen en kleinkinderen. Ik hoop dat ze er voorlopig nog wat warmte van heeft, maar herinneringen blijven bij je en neem je voor altijd mee ……
